NSJ 05: Randy Weston’s African Rhythms Quintet

In de jaren vijftig en zestig maakte de burgerrechtenbeweging in Amerika een radicalisering door. Natuurlijk, nieuwe wetten en het deugdelijk naleven ervan konden in theorie een einde maken aan de ongelijke behandeling. Maar daarmee gaf je de Afro-Amerikaanse gemeenschap niet terug wat haar onherroepelijk afgenomen was. Zwarten droegen de Europese namen die hun voorouders door slavenbezitters waren gegeven. Hoe ze van zichzelf hadden geheten – geen idee. Zelfs het land van herkomst was niet duidelijk. Nee, van de cultuur van hun voorouders was erg weinig overgebleven.

Een minderheid van de Afro-Amerikanen wilde daarom de culturele banden met Afrika aanhalen. Ze hulden zich in exotische gewaden, namen Afrikaanse namen aan (of gaven hun kinderen zulke namen) en gingen op reis. Ze zochten niet alleen inspiratie bij hun eigen muziektraditie, waar al heel wat Afrikaanse elementen in zitten, maar gingen ook actief op zoek naar de muziek van de Sahel.

Randy Weston (1926-2018) was zo’n pionier. Jazzliefhebbers kennen hem niet anders dan in een gewaad en met een stoffen hoedje. Hoewel hij vasthoudt aan de zeer westerse piano, gaat hij wel in op Afrikaanse melodieën en ritmes. In zijn band spelen geen Afrikanen, maar wel allemaal jazzmensen die zijn doel en boodschap delen. Neil Clarke schittert daarbij op het Afrikaanse slagwerk.