Eldar Djangirov Trio

Toegegeven, wij werden niet meteen warm toen we deze aankondiging zagen. Een pianist die een trio aanvoert dat verder uit bas en drums bestaat, daar hebben we er zoveel van. Ook de setlijst – een mix van keiharde standards en eigen werk – kon ons niet bijzonder boeien.

Maar goed, we wilden graag eens luisteren. Jazzconcerten zijn altijd een prima manier om ons van de straat te houden. Bovendien had Eldar Djangirov al snel naam gemaakt. Geboren in de Sovjet-Unie, op zijn negende ontdekt in Siberië, als wonderkind naar Amerika gekomen en nu, op zijn negentiende, al een grote ster, die zal ons wel iets te vertellen hebben.

En of Eldar iets te zeggen heeft! Dat wordt meteen al in de allereerste maten duidelijk. We horen een intro waarin hij gemakkelijker van akkoorden wisselt dan een vlo van mensenhoofden. Precies de reden waarom hij zo vaak met de oude Art Tatum is vergeleken. Ook de moeiteloos rollende pianoloopjes roepen de nostalgie naar de Harlem Renaissance in ons op. Aan standards geeft hij een vergelijkbare draai, zoals we horen in “Caravan” of in “Take the A Train”, een stuk waarvan we dachten dat het door Ellington zelf al compleet platgespeeld was. Zodra de ritmesectie invalt is Eldar natuurlijk meer aan maatsoorten en akkoorden gebonden, maar ook daar wit hij te glanzen en te springen. En ook de bassist en de drummer blijken niet van gister. Op het moment dat ze even het woord krijgen, geven ze geen moment de indruk dat ze Eldars briljante gezelschap niet waard zijn.

Zo lijkt dit van tevoren een concert van dertien in een dozijn te worden, maar wordt het uiteindelijk een avond waar je met trots op terugkijkt: Eldar kwam naar Amsterdam, en ik was erbij!