In Memoriam Hans van Oosterhout (1965-2025)
Nadat hij al een aantal jaren niet meer in staat was om zijn vak uit te oefenen, is de drummer Hans van Oosterhout op 6 oktober 2025 overleden in een verzorgingstehuis in Breda, 60 jaar oud.
Als begenadigd drummer was Hans van Oosterhout actief op twee fronten: hij was docent aan de conservatoria in Rotterdam en Tilburg maar hij bleef ook opereren als praktiserend musicus. Zo had hij in zijn gloriejaren —de periode tussen 1988 en 2015— een stampvolle agenda die hem naar alle belangrijke podia en festivals voerde, in het gezelschap van een rijk scala aan internationale topmuzikanten.
In een serie van vijf uitzendingen besteden wij aandacht aan een aantal bekende en onderbelichte elementen van zijn omvangrijke discografie.
In deze uitzending horen we Hans van Oosterhout, zo rond 2007, als lid van Toots Thielemans’ European Quartet maar ook via een tamelijk obscuur album uit 1992—Another Vision— met de zinderende zanger Mark Murphy (1932-2015).
Na de speellijst vindt u een door Rinus van der Heijden geschreven artikel waarin Hans van Oosterhout wordt herdacht.
Speellijst
#1. On Green Dolphin Street (Kaper & Washington) (5:58)
#2. Les Feuilles Morts (Kosma & Prévert) (5:54)
door: Toots Thielemans, Karel Boehlee, Hein van de Geyn, Hans van
Oosterhout
c.d.: Toots Thielemans: European Quartet Live (Challenge), 2010
#3. The More I See You (Warren & Gordon) (3:22)
#4. Weaver Of Dreams (Young & Elliott) (10:29)
#5. Speak Low (Weill & Nash) (7:18)
#6. Pieces Of Dreams/You Must Believe In Spring (Legrand + M. & A.
Bergman) (6:22)
#7. The Masquerade Is Over (Wrubel & Magidson) (6:55)
#8. Nobody Else But Me (Kern & Hammerstein II) (5:41)
#9. Epilogue/Never Never Land (Styne + Comden & Green) (2:52)
door: Mark Murphy (zang), Ack van Rooyen (bugel), Turk Mauro
(tenorsax), Jack van Poll (piano), Martin Wind (bas), Hans van
Oosterhout (drums)
c.d.: Mark Murphy: Another Vision (September Records) 1992
In Memoriam Hans van Oosterhout (1965-2025)
Hans van Oosterhout: een sterke solistische begeleider
met toestemming van de uitgever/hoofdredacteur Rinus van der Heijden overgenomen uit JazzNu
Hans van Oosterhout is overleden. De drummer was er een van de categorie ‘niet lullen maar poetsen’. Tijdens interviews maar ook op het podium hield hij niet van grootspraak, maar tegelijkertijd zette hij op die podia immer monumenten van vakmanschap en emotie neer.
We spraken elkaar nogal eens. In een van de interviews met hem herinnerde ik hem aan een van zijn grote voorbeelden: Huub Janssen. Het was in de periode dat jazzmuziek nog vast hing aan revolutie, zij het met nog slechts enkele draadjes; de jaren tachtig. Janssen was drummer bij de Dutch Swing College Band, nu niet meteen een van de hipste gezelschappen in de nadagen van de – weliswaar – zieltogende free jazz. Of Hans van Oosterhout geen ander voorbeeld had kunnen bedenken dan die traditioneel drummende Huub Janssen?
Hans keek me doordringend aan. Zo’n beetje op de manier of ik gek geworden was. Wat dat er nu mee te maken had? Het ging toch niet om stijl, wel om vakmanschap en uitstraling. Ja, maar – ik kon toch niet zomaar van mijn geloof vallen door de Dutch Swing te omarmen – wat te denken van beulen als Elvin Jones, Max Roach, de toen razend populaire Tony Williams? En John Engels dan, pareerde Hans van Oosterhout. Was toch ook oude stijl, was het domste verweer dat me op dat moment te binnen viel.
In een volgend interview toonde Hans van Oosterhout zich wat meer op de vlakte. Wat moet je ook met zo’n interviewer? We spraken weer over de scheiding modern en traditioneel. Maar waarom eigenlijk? Hans van Oosterhout had zich inmiddels allang bewezen als een allround-slagwerker, die in geen enkel hokje paste. Wilden solisten of bandleiders die hem uitnodigden het clean hebben, geen punt. Of mocht of moest er zelfs langs de randen van melodie en harmonie worden geschaafd? Dan doen we dat toch!
Dat gaf stof tot nadenken bij de interviewer en na het moment dat Huub Janssen zowat ten grave werd gedragen door een schrijvende modernist die meende de wijsheid in pacht te hebben, kwam een denk-, kijk- en luisterproces op gang, dat in elk geval resulteerde in een blik op muziek die met het jaar ruimer werd. Zeker voor een deel te danken aan Hans van Oosterhout.
Hans van Oosterhout was een ritmewonder, dat geen eigen vehikel nodig had. Hij begeleidde liever. Misschien uit bescheidenheid, want als mens was hij dat zeker. Al ging hij met eenieder in gesprek die hem aanklampte. Niet om zijn gelijk te halen, wel om te praten over zijn levensdoel: muziek. Hij besefte als geen ander dat muziek een weids begrip is, maar hij voelde er zich in thuis. Was hij geen jazzdrummer dan? Zeker wel, maar pop, fusion, funk, latin, trad jazz, het huisde allemaal in hem.
Zijn grootste bekendheid verwierf de Brabander als drummer in de band van Toots Thielemans. De mondharmonicavirtuoos liet zich ooit tijdens een interview met mij ontvallen dat hij nooit een andere drummer meer wilde hebben. Door de jaren heen groeide er meer dan alleen een zakelijke band. Vooral in Toots’ laatste jaren waren hij en zijn drummer veel meer vader en zoon. De prachtige foto waarop Hans van Oosterhout de bandleider naar zijn kruk op het podium begeleidt, spreekt boekdelen.
Als mensen overlijden wordt altijd de loftrompet gestoken. Soms is dat echter volkomen terecht. In het bericht waarin BN DeStem het overlijden van Hans van Oosterhout aankondigde, liet de krant zijn eerste drumleraar Toon Oomen aan het woord: “Ik was niet meteen onder de indruk na de eerste les. Maar ik had hem wat huiswerk meegegeven. Toen hij terug kwam speelde hij in no-time Salt Peanuts, een uitgebreide drumsolo, volledig foutloos.” Om er veelbetekenend aan toe te voegen: “Er zat geen theater in die jongen.”
Blijdschap, dat straalde bij elk concert van Hans van Oosterhout af. In de beslotenheid van jazzclubs gold dat, op grote podia als dat van Jazz Middelheim of Jazz in Duketown evenzeer. Hij noemde zichzelf daarom niet voor niets een solistische begeleider. Eén dus die begeleiden naar zijn hand zette door er zijn intuïtie doorheen te weven. Door vooral niet te drummen zoals het conservatorium het hem ooit had geleerd, maar door zijn alsmaar uitdijende vakmanschap als vloeibaar goud naar zijn drumstokken te laten vloeien.
Hans van Oosterhout begon op zevenjarige leeftijd met drummen. Hij werd op 21 april 1965 geboren in het Brabantse Oosterhout en reisde van daaruit naar het conservatorium in Rotterdam. Toen hij daar in 1987 afstudeerde werd hij meteen hoofdvakdocent drummen, een baan die hij later ook aan het Fontys Conservatorium in Tilburg vervulde.
Een van de eerste bands waarin hij figureerde was Baseline van contrabassist Hein van de Geyn. Ook maakte hij in die tijd deel uit van het Philip Catherine Quartet en het Nathalie Loriers Trio. Nadien speelde hij met ontelbare grote namen uit Europa en de Verenigde Staten. Zijn naam is ook terug te vinden op ruim honderd jazzalbums. Opvallend is dat hij ook slagwerker was bij het Belgische popensemble Vaya Con Dios, waar hij met zijn latin-kennis nogal wat hits mee tot stand bracht.
De laatste vijftien jaar leed Hans van Oosterhout aan de Ziekte van Parkinson. De laatste jaren kwam daar dementie bij. Op 6 oktober overleed hij in een verzorgingshuis in Breda.
RINUS VAN DER HEIJDEN
